Wat valt op aan de Mazda CX-60?

Rare jongens, die Japanners. Of specifieker: die Japanners van Mazda. Want wie haalt het in zijn hoofd om nu nog een middelgrote suv met een zescilinder benzinemotor op de markt te brengen? Mazda. En als daar je mond nog niet ver genoeg van openvalt, dan zal van het volgende nieuws je onderkaak helemaal pijnlijk met de laminaatvloer in aanraking komen. Mazda gaat de nieuwe CX-60 volgend jaar voorzien van een 3,3-liter zes-in-lijn turbodiesel. Ook in Nederland…

Waarom? Omdat Mazda de geneugten van het begrip ‘premium’ heeft ontdekt. Het eigenzinnige Japanse merk heeft besloten dat het de strijd aan wil gaan met Audi, BMW, Lexus en Mercedes. Mede daarom staat de CX-60 als eerste Mazda op het zogeheten Skyactiv Multi-Solution Scalable Architecture-platform, dat is bedoeld voor achterwiel- en vierwielaangedreven auto’s. Maar in tegenstelling tot de beoogde concurrentie heeft Mazda de volledig elektrische suv nog niet omarmd.

De Mazda CX-60 met 3,0-liter zes-in-lijn staat pas voor 2024 op de planning en de 3.3 e-Skyactiv D komt volgend jaar. Eerst is het de beurt aan een plug-in hybride, die een 2,5-liter viercilinder combineert met een elektromotor. Het resultaat is de krachtigste Mazda ooit, met een systeemvermogen van 327 pk en 500 Nm koppel. Zijn 17,8-kWh batterij is goed voor een elektrische range van 63 kilometer, maar dan moet je niet bij elk stoplicht de 0-100 km/h-tijd van 5,8 seconden proberen te benaderen.

Wat is er goed aan de Mazda CX-60?

Het maakt niet uit wat Chubby Checker zingt, wij gaan niet twisten … over smaak. In onze ogen is de CX-60 een fraaie suv, met het typische, minimalistische Kodo-design, waar Mazda de laatste jaren zoveel lof mee oogst. Schuin van voren doet de CX-60 ons erg denken aan de Jaguar F-Pace. Qua proporties zien we er ook wel een beetje Volvo XC90 in. Kijk je naar de afmetingen van de CX-60, dan zie je dat hij in dezelfde klasse valt als de Hyundai Santa Fe en Kia Sorento.

In het interieur komen de premium-ambities van Mazda duidelijk bovendrijven. De kwaliteit van de gebruikte materialen is boven alle twijfel verheven. Eigenwijs is de toepassing van een 12,3-inch multimediascherm, waarop een relatief eenvoudig infotainmentsysteem draait. Het is snel en laat zich gemakkelijk aansturen via een ronde draai- en drukknop op de middenconsole. Een touchscreen heeft de CX-60 niet.

En daar zijn we blij mee, want om op zo’n aanraakscherm te swipen en te klikken, moet je je blik gevaarlijk lang van de weg halen. Veel te veel autofabrikanten doen modern om het modern doen en passen tiptoetsen met haptische feedback toe op hun dashboards. Die kun je niet blindelings bedienen, waardoor ze op het stuur helemaal een crime zijn (we kijken naar jou, Mercedes!). Nee, dan Mazda. Dat heeft gewoon het lef om alleen fysieke knoppen te gebruiken. Waarvoor hulde.

Een slimmigheidje van Mazda is het zogenoemde Driver Personalisation System. Dat gebruikt een camera om jouw oogpositie te bepalen en stelt op basis van de door jou ingevulde lichaamslengte de ‘ideale’ stand van de bestuurdersstoel, het stuur, de head-up display en de buitenspiegels in. Alleen heeft de auto het vaak helemaal mis. Wij vulden onze lengte in (1,90 meter) en werden door het Driver Personalisation System zover naar achteren geschoven, dat we bijna op de achterbank zaten.

Gelukkig kun je je positie daarna zelf instellen – zodat je weer bij de pedalen en het stuurwiel kan – en die saven in jouw profiel. De CX-60 vraagt je vervolgens naar links en naar rechts te kijken om jouw gezicht met behulp van een camera te kunnen vastleggen. Het Driver Personalisation System kan meerdere bestuurders opslaan en herkent dus degene die instapt en stelt vervolgens alles in op zijn of haar voorkeuren.

De CX-60 biedt plaats aan vijf personen. Een derde zitrij voor een zesde en zevende inzittende is niet leverbaar. Achterin zit je als een vorst. En dan hebben we het niet alleen over de 1,65 meter korte Japanse keizer Naruhito, maar ook over koning Willem-Alexander, die 1,83 meter lang is. De hofhouding en de beveiliging kunnen mee in het bagagecompartiment, waar tussen de 570 en 1726 liter aan ruimte beschikbaar is. Of in een aanhanger, want de CX-60 mag liefst 2500 kilo trekken.

Dat laatste komt natuurlijk op het conto van de 327 pk en 500 Nm sterke stekkerhybride-aandrijflijn. We kunnen daarover nog geen definitief oordeel vellen (zie de volgende vraag in deze review), maar de eerste indruk is in ieder geval redelijk goed. Mazda maakt geen gebruik van een CVT-transmissie, zoals bijvoorbeeld Toyota wel doet, en dat zorgt ervoor dat de benzinemotor niet zo irritant hard loeit als je het volle vermogen vraagt.

Op het moment dat je accelereert, houdt een CVT-bak het toerental van de krachtbron op een ideaal (lees: hoog) toerental. En dat schuurt. Niet alleen vanwege het irritante geluidsniveau, maar ook omdat de toeren – heel tegennatuurlijk – niet stijgen met de toenemende acceleratie. De Mazda heeft van dat fenomeen geen last. Hij maakt gebruik van een achttrapsautomaat met meerplatenkoppeling, die volgens Mazda efficiënter is dan een soortgelijke transmissie met koppelomvormer.

Qua rijgedrag is de CX-60 een wat moeilijke auto. Van zo’n flinke suv zou je verwachten dat hij heerlijk comfortabel en zacht is, maar daarvoor heeft Mazda niet gekozen. De CX-60 is stevig en direct, met een aansprekend stuurgedrag. Alleen is de vraag: zitten kopers van zo’n model daarop te wachten? Van een ideale reis-suv verwacht je een ‘magic carpet ride’, niet een wandeling over een spijkerbed. Want ja, de CX-60 kan akelig oncomfortabel zijn (zie hieronder).

Wat kan beter aan de Mazda CX-60?

Eerst een disclaimer. Mazda liet ons in een CX-60 uit de voorserie rijden, een auto die op details nog verschilt van de uiteindelijke productieversie. En dat was te merken. De plug-in hybride-aandrijflijn kan bijvoorbeeld wel wat 'finetuning' gebruiken (en dat gaat gebeuren, aldus Mazda). Het geheel maakt vooralsnog opmerkelijke geluiden en produceert af en toe rare trillingen. Ook de achttraps automaat was niet volledig bij de les en reageerde traag op plotselinge input via het gaspedaal.

Verder vinden we de demping van de CX-60 aan de harde kant. Dat is een keuze van Mazda – het merk heeft geprobeerd om zijn 2000 kilo zware suv een sportieve injectie te geven – maar die heeft een keerzijde. Op pokdalig asfalt en over verkeersdrempels is de CX-60 nerveus en springerig, op het oncomfortabele af. Als de weg daarentegen mooi egaal is, profiteer je van een snaarstrak onderstel, dat geen krimp geeft als je de bochtsnelheid verhoogt.

Wanneer komt de Mazda CX-60 en wat gaat-ie kosten?

De CX-60 maakt in september de oversteek naar Nederland. Hij is er dan alleen als plug-in hybride, vanaf 51.690 euro. Er zijn vier uitrustingsniveaus: Prime-line, Exclusive-line (53.190 euro), Homura (55.690 euro) en Takumi (57.190 euro). Kies je voor die laatste, dan krijg je een absolute premiumervaring, met echt hout in het interieur en een bijzondere stoffen dashboardbekleding, die moet doen denken aan Japanse kimono’s.

Wat vind ikzelf van de Mazda CX-60?

De Mazda CX-60 is mooi, uitstekend afgewerkt en heeft een cockpit die uitblinkt in gebruiksvriendelijkheid. Gezien zijn vermogen en uitrusting lijkt hij goed geprijsd, al valt te bezien hoe zuinig zijn plug-in hybride-aandrijflijn is (het WLTP-verbruik van 1 op 67 is een lachertje, natuurlijk). Liefhebbers van strak sturende auto’s komen bij de CX-60 aan hun trekken, alleen is het onderstel, wat ons betreft, veel te hard. Van een grote suv als deze verwacht je comfort, boven alles.