Triumph TR7

Het wigvormige model van de Triumph TR7

Van september 1974 tot oktober 1981 bouwde de Britse Triumph Motor Company de Triumph TR serie. Dit was een serie sportwagens, waar de Triumph TR7 deel van uitmaakte. De TR7 werd gebouwd als opvolger van de TR6. De TR7 werd geproduceerd in de fabrieken in respectievelijk Speke, Canley en Solihull. Vanuit de Verenigde Staten was er een enorme vraag naar de TR7, waardoor de lancering van deze sportwagen in het Verenigd Koninkrijk tot twee keer moest worden uitgesteld. Door de grote vraag werd de TR7 de auto met de grootste oplage van de hele TR-serie.

De TR7 is een compacte 2-deurs sportwagen. De auto werd gekenmerkt door zijn "wigvormige" model wat vaak werd geadverteerd als: "De vorm van de dingen die komen gaan". Daarnaast had de auto een gebogen lijn in de carrosserie die van de deur naar de achterkant van de auto liep. De auto werd geprezen om zijn ruime interieur, terwijl Motor Trend zijn wegligging in dezelfde klasse indeelde als de Ferrari Dino en de Lotus Europa.

Harris Mann ontwierp de auto net zoals hij ook de wigvormige Leyland Princess ontwierp. De Triumph TR7 had een totale lengte van 4,06 m en een breedte van 1,68 m. De wielbasis was 2,16 m en de auto was 1,26 cm hoog. De coupé woog 1.000 kg. De TR7 werd tijdens het ontwerpproces aangeduid met de codenaam "Bullet".

De Triumph werd aangedreven door een 1.9L 8-kleps viercilindermotor van 105 pk (78 kW) De versie voor de Verenigde Staten had 92 pk (69 kW). De motor had dezelfde basisuitvoering als de Triumph Dolomite Sprint motor die in lijn was geplaatst aan de voorkant van de auto. Er waren destijds plannen om de Sprint-motor van 127 pk (95 kW) te gebruiken in de TR7. In 1977 werden er tenminste 25 pre-productie-auto's gemaakt met de carrosserie van het modeljaar 1978. Dit model werd klaargemaakt om volledig in productie te gaan tot de sluiting van de fabriek in Speke.

Deze auto's, waarvan er nog een aantal in het Verenigd Koninkrijk rondrijden, zijn herkenbaar aan een ander chassisnummer dan die van het het 8-kleppen model. De aandrijving vond plaats via de achterwielen met behulp van een vierversnellingsbak. Optioneel waren in 1976 een handgeschakelde vijfversnellingsbak of een automatische drieversnellingsbak beschikbaar.

De onafhankelijke voorwielophanging bestond aan de voorkant uit een schroefveer en dempersteunen met een enkele link. Aan de achterkant bestond de ophanging uit een vierkoppelsysteem met schroefveren. Voor en achter werden stabilisatorstangen gebruikt, met schijfremmen aan de voorkant en trommelremmen aan de achterkant.

Voor de export naar de Verenigde Staten ontwierp Triumph in de jaren 1977-78 een krachtiger Triumph TR8-model. Dit model was eigenlijk een TR7, maar dan met een 3.5 L Rover V8-motor met een vermogen van 135 pk (101 kW). Hoewel er een paar echte TR8 auto’s in Groot-Brittannië verkocht werden, zijn deze buitengewoon zeldzaam. De meeste TR8's gingen naar de VS, maar daar waren ze geen succes. Dit kwam door de destijds slechte bouwkwaliteit van Triumph en de ongewoon sterke pond waardoor de Triumphs redelijk duur waren in vergelijking met concurrenten. Een Triumph TR7 kostte in die tijd ongeveer 5.000 Britse pond.( € 5.500).

Ontwikkeling van het model

Begin 1979 introduceerde Triumph een cabrio versie, de TR7 Drophead genaamd, die voor het eerst in de VS te koop werd aangeboden. De auto kwam begin 1980 op de Britse markt. Deze cabriolet werd ontworpen door Michelotti.

British Leyland leidde tussen 1976 en 1980 een team van TR7's in rallywedstrijden. Deze auto's reden met de 16-kleps Dolomite Sprint of Rover V8-motor en hadden schijfremmen op alle vier de wielen. Ze waren redelijk succesvol op asfaltraces, maar deden het niet zo goed in off-road wedstrijden.

De Triumph TR7 vergeleken met de MGB GT

Door de jaren heen zijn beide auto's netjes en aantrekkelijk gestyled. De MG is voorzien van rubberachtige stukjes die werden afgedwongen door de Amerikaanse wetgeving, maar het ziet er niet slecht uit op deze auto.

De TR7 ziet er kleiner en netter uit - en hoewel de details uit de jaren zeventig soms wat goedkoop ogen, is de styling goed verouderd. Denk aan al die moderne auto's die nu een uitgesproken carrosserielijn hebben en je beseft hoe vooruitstrevend de wigvormige opvolger van de TR6 eigenlijk was.

De MGB GT is een auto waar je jezelf voorzichtig in kunt laten zakken en het voelt onmiddellijk sportief aan, dankzij het gitzwarte dashboard. Het stevige vierspaaks stuurwiel, de liggende rijpositie en het zicht over de motorkap geven je een goed humeur. Het is allemaal erg functioneel, maar de stoelen bieden voldoende ondersteuning. Je benen kunnen zich eindeloos uitstrekken en door de relatief hoge daklijn van de GT hoef je je hoofd niet te stoten.

De TR7 is een heel ander verhaal. Instappen gaat moeilijker en als je eenmaal binnen bent, verbaas je je over de hoeveelheid ruimte in de aantrekkelijke cabine. Het algemene comfortniveau is veel hoger dan van de MGB GT. Ondanks dat het overduidelijk een tweezitter is, heeft de cockpit een minder sportieve uitstraling dan de MGB GT.

Er is een groot, handig handschoenenkastje en de instrumenten zijn ondergebracht in een groot, langwerpig instrumentenpaneel. Het is allemaal erg ergonomisch ingedeeld, hoewel je de indruk hebt dat het met een beperkt budget is gemaakt en de stuurpositie uitstekend is, met gemakkelijk verstelbare stoelen.

Onderweg voelt de viercilinder goed aan en het schakelen geeft een heerlijk klikgevoel. De auto zit wat laag in de versnelling, maar met een responsieve acceleratie in het middensegment kom je toch een heel eind.

Daarnaast zorgt de optionele overdrive voor relatief ontspannen cruisen. De GT is redelijk luidruchtig, maar bij constante snelheid is dat niet overdreven. Prima als je van snelwegen houdt. Het echte genot zit in de handling. Neem een van de eerste MGB GT's met een rubberen bumper en de verhoogde ophanging voelt een beetje spichtig aan. De besturing is scherp en direct, maar het gaat wel zwaar. Maar over het algemeen gaat het geweldig, met veel rijplezier.

De besturing van de TR7 biedt veel communicatie, en de nadruk ligt op de neutrale bediening. Bij lage snelheden voelt het alsof de achterkant van de auto een beetje zenuwachtig kan worden als er wat meer gas wordt gegeven, maar in de praktijk valt dit mee. Het lage zwaartepunt van de auto levert hier zeker een bijdrage aan. De TR7 heeft niet echt het sportieve gevoel van de MGB GT, maar body roll is grotendeels afwezig en de auto is zeker veilig en voorspelbaar. Het is geen verrassing dat de TR7 voelt als de meest verfijnde tourauto van de twee die het ook goed doet bij een laag koppel. De MGB voelt weer flexibeler in het middenbereik.

Motoren

De Triumph TR7 had een 1.9L 8-kleps viercilindermotor van 105 pk (78 kW). De versie voor de Verenigde Staten had dezelfde motor met 92 pk (69 kW).

Uitrusting en opties

• Standaard bekleding met Schotse ruit
• Opklapbare koplampen
• Achterwielaandrijving

Leuke auto voor de liefhebber

Deze auto is geschikt voor liefhebbers van klassieke sportauto’s uit de jaren 70 van de vorige eeuw. De TR7 biedt veel rijcomfort door de vering en ophanging en het responsieve stuur. Een leuke auto voor ritjes over verlaten landwegen.