Bij achterwielaandrijving worden – zoals de naam al zegt – de achterwielen van een auto aangedreven door de motor. Het is dus niet zo dat de motor achterin ligt. De kracht van de motor gaat via de cardanas naar het tussen de achterwielen geplaatste differentieel, dat de aandrijfkracht verdeelt over beide aandrijfassen die de achterwielen aandrijven. De voorwielen hebben dus de besturing als hoofdfunctie, terwijl de achterwielen de aandrijfkracht verwerken tot een (voorwaartse) beweging.
Achterwielaandrijving was jarenlang de standaardconfiguratie voor auto’s, zowel die met de motor voorin als die met de motor achterin. Tegenwoordig zie je achterwielaandrijving vooral bij sportauto’s en luxe premiummodellen. Auto’s met een middenmotor hebben vrijwel altijd achterwielaandrijving, net als veel klassieke auto’s.
Technisch gezien vergt achterwielaandrijving iets meer ruimte. Voor de cardanas en het differentieel heeft de vloer van de auto dan vaak een tunnel en die kost wat interieurruimte. In een voorwielaandrijver en een elektrische auto met een vlak accupakket is de vloer vrijwel vlak. In die auto’s merk je het verschil vooral op de achterbank, waar de middelste zitplaats zachter is en normale beenruimte beschikbaar is.
Zo’n tunnel is echter geen groot obstakel in premiummodellen als sedans uit het hogere segment en SUV’s. In compactere auto’s speelt het ruimtebeslag van achterwielaandrijving wél een rol, waardoor je in dat segment veel minder vaak achterwielaandrijving tegenkomt.
Een auto met achterwielaandrijving voelt in de basis ‘neutraler’ aan. Doordat de voorwielen geen aandrijfkrachten verwerken, maar alleen hoeven te sturen, is de besturing rustiger. Als je bijvoorbeeld accelereert in een bocht, worden de voorbanden niet tegelijk belast door aandrijfkrachten en stuurbewegingen, waardoor ze meer grip en controle bieden.
Daarbij komt dat het gewicht gelijker verdeeld is over de voor- en achteras. Dat draagt bij aan een uitgebalanceerd rijgedrag, vooral in sportieve auto’s. Achterwielaandrijving wordt daarom vaak gekozen voor modellen waarbij rijplezier en dynamiek centraal staan.
Achterwielaandrijving biedt voordelen, maar er zijn ook nadelen. Door de betere gewichtsverdeling en het rustige stuurgedrag is de auto stabiel, wat het rijcomfort verhoogt, vooral op hoge snelheid en tijdens lange ritten. Doordat bij acceleratie meer druk op de achterwielen komt, brengen die de aandrijfkracht beter over op de weg; voorwielaandrijvers zullen eerder doorslippende voorbanden ervaren doordat de druk op de voorwielen afneemt. Voor wie graag sportief rijdt, is het ook prettig dat je overstuur kunt oproepen door gas te geven in een bocht.
Daarmee komen we meteen bij een nadeel: overstuur kan ook spontaan optreden, zeker bij gladheid of regen. Beginners die in een moderne, compacte, voorwielaangedreven auto hebben gelest, moeten dus leren omgaan met het andere karakter van een achterwielaandrijver. De techniek onder de auto is ook complexer en kostbaarder, met onderdelen zoals de cardanas en het differentieel. Voor dagelijks gebruik en de productie zijn modellen met voorwielaandrijving vaak efficiënter en goedkoper.
Overstuur betekent dat de achterkant van de auto uitbreekt in een bocht, meestal doordat de achterwielen hun grip verliezen. Dat gebeurt als je te snel rijdt of veel gas geeft in een bocht. De achterkant drukt dan naar de buitenkant van de bocht en dat typeert achterwielaandrijving. Je kunt er ook kleinere bochten mee maken, dat zie je in rally’s gebeuren. Autoliefhebbers vinden dit juist leuk: als je écht goed denkt te kunnen rijden, kun je de auto met het gaspedaal ‘sturen’ én onder controle houden.
Onderstuur is het tegenovergestelde: de voorwielen verliezen grip, waardoor de auto rechtdoor wil in plaats van de bocht te volgen. Dat zie je vooral bij voorwielaangedreven auto’s als de bestuurder in een bocht gas blijft geven. De bocht wordt dan wijder, maar zodra je gas loslaat, volgt de auto jouw oorspronkelijke koers weer.
Achterwielaandrijving biedt in de sneeuw minder voordeel. Doordat het meeste gewicht van een auto meestal op de voorwielen rust, hebben de achterwielen op een glad oppervlak minder grip dan de voorwielen. Zeker op een helling kan het dan lastig zijn om met een achterwielaangedreven auto vanuit stilstand naar boven te rijden. Sneeuwkettingen helpen dan, maar zelfs daarmee moet je voorzichtig zijn.
Moderne auto’s hebben vaak tractiecontrole en stabiliteitsprogramma’s die helpen bij gripverlies. Toch zijn (vier- en) voorwielaangedreven auto’s makkelijker te rijden in winterse omstandigheden. Daarom zie je in bergachtige gebieden zelden een conventionele achterwielaandrijver. Maar als je bedreven bent in het rijden met achterwielaandrijving en je kunt omgaan met overstuur, dan kun je op bijvoorbeeld een verlaten parkeerterrein of een stille, bochtige weg je hart ophalen met een achterwielaangedreven auto.
Er zijn genoeg autofabrikanten die kiezen voor achterwielaandrijving. Denk aan BMW met onder meer de 3 Serie, de 4 Serie en de 5 Serie. Ook de Mazda MX-5 is geliefd vanwege zijn achterwielaandrijving en lage gewicht. Mercedes-Benz biedt achterwielaandrijving op modellen als de C-klasse, E-klasse en GLC. De Toyota GR86 is een sportieve coupé met achterwielaandrijving.
Ook in de autosport is achterwielaandrijving de norm: van Formule 1-auto’s via circuit- en rallyauto’s tot driftauto’s. Het voor de coureurs voorspelbare en oproepbare overstuurgedrag en de gewichtsbalans maken achterwielaandrijving favoriet bij coureurs, liefhebbers en wannabe-coureurs.
Vroeger was achterwielaandrijving de norm. Denk aan de Mercedes-Benz 240 en de latere 200 – de spreekwoordelijke taxi’s – maar ook de onverwoestbare Volvo 240/244/245/264 en de Nederlandse Volvo 340/360 en 440/460/480. Vergeet ook de Ford Escort en Capri, de Opel Kadett van vóór 1979 en de Opel GT niet. De klassieke Porsche 356 en 911/912 hebben niet alleen achterwielaandrijving, maar ook de motor achterin, net als de Skoda’s van 1964-1990 en natuurlijk de Volkswagen Kever, waarop de Karmann-Ghia is gebaseerd en alle modellen tot de Golf in 1974 verscheen. Liefhebbers kiezen deze auto’s niet alleen vanwege nostalgie, maar ook om de pure rijbeleving en het gevoel van controle via de achterwielen.
Voorwielaandrijving is goedkoper te produceren. De motor en versnellingsbak zitten samen boven de aangedreven wielen, waardoor geen cardanas of differentieel nodig is. Dat scheelt gewicht, onderdelen en ruimte: de vloer is vlakker en in een compacte auto is dat een voordeel. Ook is het veiliger, want onderstuur is makkelijker intuïtief te corrigeren dan overstuur. Daarom zijn bijna alle stadsauto’s, compacte crossovers en gezinsauto’s tegenwoordig voorwielaangedreven.
Zeker! Omdat een elektromotor kleiner is dan een verbrandingsmotor, kunnen ze bij elk wiel, dus ook op de achterwielen worden toegepast. Veel EV’s hebben standaard achterwielaandrijving. Denk aan de BMW i4 en de Volkswagen ID.3 en ID.4 en de instapversies van de Tesla Model 3 en Hyundai Ioniq 5. Bij veel elektrische modellen kun je namelijk kiezen uit achterwielaandrijving en vierwielaandrijving (met een extra motor voorin). Dat maakt de techniek modulair en veelzijdig.
